ანნა-ბულბული

მაისი არის, იქუხა,
წვიმამ დაიწყო მოდენა;
წვეთები ცვივა კამკამით,
ალმასის თვალის ოდენა,
მწვანე ბალახი და ჩირთი
წმიდი ცრემლითა დანამა.
ცხვრები გარეკა ტყის პირად
ობოლმა ქალმა ანნამა.
ჩამოჯდა ველის პირადა
ძველ-კაბიანი გოგონა,
დაფიქრდა თავის ბედზედა,
ობლობა წამოიგონა.
ატირდა… ცრემლი ჩამოსდის
სახე-დატანჯულს ანნასა,
აღელვებს მინდვრის ნიავი
ყელ-მოღერებულ ყანასა.
სტირის, ბუჩქის ძირს მიმჯდარი,
შესტირის ტურფას იასა:
– იავ, რას მეტყვი, ლამაზო,
უმშობლოს, უძმოს, ტიალსა!
სხვის თვალ-წარბ შემაცქერელსა,
თვალზე ცრემლ-შეუშრობელსა?
ვერსად ვიშოვი, ნეტავი,
მეც, როგორც სხვებს ჰყავს, მშობელსა?
იავ, სადა გყავს შენ დედა,
სად გყავს გულ-შემატკივარი?
– მეც ობოლი ვარ, მკერდს მილბობს
ცრემლები ჩამომდინარი.
– სულ მხიარული რადა ხარ,
მუდამ ახალის კაბითა?
რად მატყუილებ, ლამაზო,
გულის სალბუნის ამბითა?!.
მე ვარ, მარტო მე, ობოლი,
სხვა არა ჩნდება არსითა.
იამ ვერ გასცა პასუხი,
ჭმუნვის დააჩნდა ხაზია,
ბრალად შეჰხედა ობოლსა,
ცრემლი ჩამოსხლტა ნაზია.
პეპელამ ცრემლი შესუტა,
გახარებულმა გასწია…