პოემები

"...დღემ დაიხურა პირ-ბადე, მთებმა დახუჭეს თვალები. აღარ შფოთობენ საფლავში გმირთ ოფლის მღვრელი ძვალები. ქარი ქვითინებს... ღრუბელთა ზარი თქვეს შესაზარები. გული ვერ მოუფხანიათ, ცრემლი სდით ალაზნიანი; ჩარეცხეს, ჩაალამაზეს მთების გულმკერდი კლდიანი. გაცოცხლდა, ცას ემუქრება ღრმა ღელე, წყარო - ფშიანი. გადაიკრიფნენ ღრუბელნი, ქუჩი გაწირეს ცვრიანი. გაივსო რძითა მთათ ძუძუ, დაუშრომელად რძიანი. მოგესალმებით, ქედებო, მომაქვს სალამი გვიანი, ჩემსამც სამარეს ამკობენ თქვენი დეკა და ღვიანი! თქვენგანა გულობს ეს გული, შიგ გრძნობა უდუღს ღვთიანი. თქვენი მიწოვავ მეც ძუძუ, ღალიან-ბარაქიანი. ნუმც გაჯავრდება პირიმზე, ნუმც დამწყევლიან იანი, რომ იმათ დედის ძუძუთა ვსუქდები ცოდვილიანი. მეც მიგემებავ იგი რძე, რითაც თქვენ დაიზარდენით; თქვენავე გარგებსთ, დობილნო, თუ უხვად დაიხარჯენით!.."